De Agility Adaption Curve: Existentiële Crisis

Tussen marchanderen en accepteren zit de existentiele crisis. Toen ik het dieptepunt van de Agility Adaption Curve bereikte. Ik had de schok al ervaren, agile proberen te ontkennen, al marchanderend gepoogd te beweren dat ik altijd al agile was geweest. Maar wanneer ik sprak met professionals die diep in agile waren ondergedompeld, voelde ik me klein en zag in dat al mijn kennis niet meer in de nieuwe wereld telde. Was dit het dan? Was vijfendertig jaar ervaring dan voor niets geweest? De tienduizenden bladzijden studie en een veelvoud aan uren ervaring, deed het er dan niet meer toe? Was het niet meer dan een ladder die me op een punt gebracht had waar ik deze niet meer nodig had?

In het midden van de stadia van de Agility Adaption Curve is er een existentiële crisis die voor mij essentieel geweest is om agility in mij te laten ontwaken. “On becoming Agile” is een een heftige paradigmawissel die de wijze waarop je de wereld ziet voor altijd verandert. Net zo heftig als mijn goede vriend Marco zei dat wanneer ik Rorty zou lezen dat er geen weg terug meer is. Het postmodernisme is een straat met eenrichtingsverkeer, maar dat terzijde. Toen de wetenschap de Copernicaanse Wending onderging was het onmogelijk om de beweging van planeten en sterren nog te zien van het middelpunt der aarde. Op dezelfde manier is door deze wendbaarheids wending  het nog onmogelijk de oplossing voor falende projecten te zien vanuit het oude perspectief. In volgende blogs zal ik dieper op die oplossing ingaan. Terug naar de existentiële crisis.

Vanuit de psychologie weten we dat mensen hun zorgvuldig opgebouwde zelfbeeld koste wat kost willen handhaven. Als je je indentiteit verbindt aan projectmanager zijn of zoals in mijn geval projectmanagementtrainer, dan verbrokkelt het doel van je professionele bestaan op het moment dat je het dieptepunt van de curve bereikt. Nu komt het er op aan! Hoe wendbaar is je zelfbeeld? Hoe groot is je ego? Hoe verstard zijn de patronen in je brein? Het valt me op dat de meesten van ons die lang in de oude wereld zijn blijven hangen niet meer in staat zijn om deze wending te maken. Je ziet ze twee heren dienen, met twee benen in beiden werelden. 

Maar je moet de crisis door, je moet de weg omhoog vinden naar een echte agile mentaliteit, je moet accepteren dat we in een veranderde wereld leven, omdat je zonder die acceptatie nooit, maar nooit wendbaarheid zal leren. Maar dat dat zal ik beschrijven in de resterende stadia van de agility adaption curve, dat zijn acceptatie – leren – agility. Ik hoop dat ik je hier morgen weer aantref.