Ik loop nu zo’n krap half jaar mee met de gemeentelijke politiek. Als het maar even mogelijk is zit ik bij de fractievergadering van de #vvd in de gemeente Ouder-Amstel. Nu schuilt in eenieder van ons wel een populist die zo zijn mening, al dan niet op de socials, ongezouten weet te ventileren. Maar als er nu een ding is dat ik in de afgelopen maanden heb geleerd, is dat het allemaal nog niet zo eenvoudig is. Of het nu gaat om de vergunning voor een hondenkennel, illegale woonboten, mensen die zich een stukje land toe-eigenen, de (verplichte) opvang van vluchtelingen of statushouders, de inrichting van een dorpsplein of de uitbreiding van de plaatselijke supermarkt, het lijkt allemaal zo simpel, maar er is altijd wel iets waardoor het net niet zo kan als dat ik aan de borreltafel had verzonnen. Ik neem mijn petje af voor onze wethouder @victor hoe die, optimistisch als hij is, alle ballen in de lucht houdt. Maar ook voor de verschillende raadsleden die veel vrije tijd investeren om hun controlerende rol uit te oefenen.

Helaas zijn wij burgers in de afgelopen decennia de overheid gaan zien als een leverancier die ons van alle problemen verlost die wij zelf niet kunnen oplossen. Dat is naar mijn idee een foute ontwikkeling geweest. Op z’n minst is het een ontwikkeling die niet meer waar te maken is. Er is geen geld en ook geen mensen meer voor. Het wordt tijd voor een ontwikkeling waarin je jezelf niet afvraagt wat Nederland voor jou kan doen. In tegendeel, stel jezelf nu eens de vraag wat jij voor Nederland kunt doen? Dat kan zijn vrijwilligerswerk, maar je kunt ook en dat is mijn keuze geweest, je inzetten voor een politieke partij. Ik heb meerdere motivaties om lid te zijn van een partij. Eén daarvan is omdat ik me stoor aan hoe de politiek in een kwaad daglicht is komen te staan. In plaats van mopperen en negatieve stemmingmakerij een positieve bijdrage leveren aan de politieke besluitvorming lijkt me een beter pad.

Er is al veel gezegd over de kloof tussen de burger en de politiek. Ook hier verwachten we dat het de politici zijn die deze kloof moeten overbruggen. Maar denk nu eens om! Het is veel slimmer dat wij als burger beginnen met een brug naar de politiek te bouwen. Dat kan door actief lid te worden van een politieke partij. Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit welke dat is. Ik ben ervan overtuigd wanneer er weer meer mensen lid worden dat de vermeende kloof tussen beide werelden snel overbrugbaar is. Uiteraard zou ik het leuk vinden wanneer je dezelfde partij kiest als ik. Ben je nou benieuwd wat het jou brengt en wanneer je in Ouder-Amstel woont, reageer dan met een berichtje dan spreken we een keertje wat af en leg ik het je uit.

Ik denk dat de meeste van ons met verbazing hebben gekeken naar de lange periode die nodig was om tot een coalitieakkoord te komen. Gezien de grote woorden na de verkiezingen, moties van wantrouwen en afkeuring is het niet verbazingwekkend dat dit tijd kost. Ik constateer ook dat vier politieke leiders die over hun schaduw zijn gestapt. Gisteravond bij OP1 legden zij uit hoe zij tot elkaar gekomen waren. De interviewer, geroemd als hij mag zijn, lukte het niet om met wat flauwe trucjes hen uit hun balans te halen.

Hoe bedoel je trieste trucjes? Een meloen onder de tafel vandaan halen en vragen wie de grootste heeft doorgeslikt. Als slotvraag ‘Blijft Hugo de Jonge aan?’. Heel veel op de persoon spelen in plaats van op de inhoud doorvragen. Het antwoord op de vraag is de politiek te vertrouwen heb ik impliciet in de vorige zin gegeven. Dat is het niet zolang men op de persoon blijft spelen.

Hoe komt het dat we de politiek niet meer vertrouwen? Dat naar mijn mening in de wijze waarop al jaren oppositie wordt gevoerd. De man die nog nooit met één oplossing gekomen is en tot zijn politieke dan wel fysieke dood in de oppositie blijven zal, verkondigt wederom dat het allemaal aan Rutte ligt. Men speelt voornamelijk de persoon. Het gaat maar door.

Het is de tweede kamer zelf die keer op keer ten overstaan van heel het volk zegt dat de politiek niet deugd. Een kibbelende kleuterklas van snel op de teentjes getrapte volksvertegenwoordigers. ‘Vindt u mij een racist?’ zegt de één, ‘ik eis nu het woord, want ik voel mij niet veilig’, ‘een bananenrepubliek’ , ‘het regime’ en ga maar zo door. Zeggen dat er op de zorg bezuinigd wordt terwijl dat niet zo is. Dat is wat er al jaren in de Tweede Kamer gebeurt.

Maar niet alleen daar, ook buiten het parlement is er een minderheid die het nodig vindt om doorlopend zand in de motor van de samenleving te gooien. Bijvoorbeeld door zinloze rechtszaken aan te spannen. Door tientallen suggesties op te werpen en dan op je borst te slaan als je het één keer (ventilatie) bij het juiste eind hebt. Door te zeggen dat het onmogelijk is om QR-codes te controleren en door alles met de Jodenvervolging te vergelijken. Door nepkerkgenootschappen te stichten om je niet aan de avondklok te houden en zo de vrijheid van godsdienst te misbruiken. Door Coronabesmet-feestjes te organiseren of een app te maken waarin je kunt zoeken naar een huisfeestje terwijl contact juist verminderd moeten worden.

In de tussentijd vermenigvuldigt en muteert het virus lekker door en staan we aan de vooravond van de alweer de derde pandemie in de afgelopen twee jaar. De media doen er lekker aan mee, door te wijzen op alles wat er fout gaat. Niet dat wij toch best wel een hoge vaccinatiegraad hebben, dat de maatregelen in vergelijking tot de ons omringende landen relatief wel meevallen. Nee hoor, het gaat over mondkapjes die gedumpt wordt en om de afwijzing van 100 IC bedden. Een dergelijke uitbreiding zou de gevreesde code-zwart bij een exponentiële curve hooguit een paar dagen uitstellen. Mooi voor de bühne, mooi voor de scoop, maar draagt het iets bij? Waar is het goede nieuws? Dat is er echt.

Nee wij vertrouwen de politiek al lang niet meer. Niet omdat deze niet te vertrouwen is, maar omdat we het ons zelf hebben aangepraat. We zijn onze eigen rampscenario’s gaan geloven. Oppositie en media, zowel de reguliere als de alternatieve, wij als we ondoordacht misinformatie delen zijn er verantwoordelijk voor dat er zich een gitzwart scenario aan het ontwikkelen is. Eén waar je niet blij van wordt, omdat wanneer een individualistisch volk zijn overheid niet meer vertrouwt elkeen de eigen weg inslaat. Op die manier strooien we steeds meer zand in de motor en zo komt uiteindelijk Nederland piepend en krakend tot stilstand.

Dat moeten we niet willen. Daarom kies ik ervoor om de nieuwe leiders van ons land, Rutte en al zijn ministers en staatssecretarissen voor de volle honderd procent te vertrouwen, wetende dat ons een onzekere toekomst te wachten staat, maar ook wetende dat vertrouwen in de leiders de enige weg uit deze crisis is.