Verkiezingsblog 2 – De rechtstaat

Ik kom er voor uit, ik ben zwevend en weet nog niet op wie ik ga stemmen. Een ding weet ik wel, ik stem op iemand die de rechtstaat respecteert en deze niet probeert te ondermijnen. Ik ben van mening dat een van de mooie dingen die onze geschiedenis heeft voortgebracht onze rechtstaat is. Een land waar de overheid haar eigen wetten respecteert, een land waar het streven is om iedereen gelijk te behandelen, hoe moeilijk dit soms ook te verteren is.

Wat betekent dit nu concreet voor de wijze waarop ik mijn keuze ga bepalen? Degene die mijn stem verdient, moet:

  • De scheiding der machten respecteren.
  • Emotie uit de rechtzaal weren.
  • Kleine verbeteringen prefereren boven grote.

Respect voor de scheiding der machten

In Nederland hebben we ervoor gezorgd dat niemand alle macht naar zich toe kan trekken. We hebben een wetgevende, sprekende en uitvoerende macht. We hebben een regering, een tweede kamer die haar controleert en een eerste kamer die daar nog een een extra controleslag over heen doet. Dit zijn waardevolle instituten. We hebben een Centraal Bureau voor de Statistiek die cijfers presenteert, we hebben een rekenkamer en tal van adviesorganen die de leiders van ons land op de juiste koers houden. Deze veelheid aan instituties is een groot goed. Hoewel ze soms bureacratie en inefficiëntie tot gevolg hebben, vind ik dat een kleine prijs om een greep naar de macht te voorkomen.

Elke politicus die zich in de stoel van de rechter plaatst, die schamper over de rechter spreekt, die macht over de rechtspraak wil hebben, gaat bij mij een grens over. Ik zal niet op hem of haar stemmen. Ook niet wanneer de uitspraken uit domme naïviteit zijn ontstaan. Als je de essentie van de scheiding der machten niet begrijpt, ben je ongeschikt als politicus en ook nog gevaarlijk. Een politicus hoort zich niet, hoe verleidelijk ook, uit te spreken over strafmaat. Enkel en alleen omdat hij daar niet over gaat.

Emotie uit de rechtzaal

In het verlengde van het bovenstaande vind ik dat emotie uit de rechtszaal moet. In een beschaafde samenleving heeft wraak en vergelding geen plaats. Het is populair geworden om emotioneel te worden bij de vonnissen die rechters vellen. Slachtoffers die, begrijpelijk overigens, woedend reageren, met stoelen smijten. Politici die zich daar dan weer mee gaan bemoeien en strengere straffen gaan eisen. Ik heb al gezegd daar gaan politici niet over. Politici moeten het moeilijke verhaal vertellen, dat we het recht hebben uitbesteed aan de rechtbank. Emotie heeft geen plaats in de rechtzaal, daar gaat het over een objectief oordeel.

Ik vind ook niet dat slachtoffers of nabestaanden spreektijd zouden moeten krijgen, omdat dit oneerlijk is en de gelijke berechting in gevaar brengt. Immers stel dat we twee gelijke misdrijven hebben, zeg een moord. Het ene slachtoffer heeft nabestaanden die welbespraakt zijn, de ander heeft dat niet. Dader 1 heeft nu te maken met een nabestaande die uitspreekt hoe groot het verlies is, dader 2 heeft dat niet. Er bestaat nu een kans dat dader 1 voor hetzelfde vergrijp zwaarder gestraft wordt dan dader 2. Dat is oneerlijk, ik wil een rechtspraak die niet in het emotionele argument valt. Een politicus die dit in de rechtspraak wil incorpereren valt bij mij af, omdat ik voor een eerlijke rechtspraak ben.

Kleine verbeteringen

Soms denken politici dat we radicale veranderingen moeten doorvoeren. Wel de afgelopen periode hebben we een aantal van dat soort experimenten gezien. Iets met de politie, een stadsprovincie, ik meen mij te herinneren dat men Prorail ook weer in wil lijven. Ik heb het een beetje gehad met de stoere praat van politici die denken slagvaardig en resultaatgericht te zijn. Kleine veranderingen die het leven van mensen verbeteren zoek ik. Doorborduren op wat andere regeringen voor je hebben gedaan. Niet het roer om, maar het beste behouden en kleine verbeteringen toevoegen. Op die manier blijft het voor de burger ook begrijpbaar.

Er is momenteel een mythe in omloop die stelt dat het huidige systeem verrot is en er zijn partijen die dat helemaal willen veranderen. Die de burger meer macht willen geven, meer inspraak om zo de burger te betrekken bij de politiek. Nog meer referenda, moet je eens zien wat voor een bende de afgelopen referenda hebben veroorzaakt. Kijk eens naar de BREXIT, of naar ons eigen Mickey Mouse Oekraine referendum, beiden tenenkrommend. Heren en dames politici, als u zich gedraagt en gewoon luistert dan zijn er geen grote veranderingen in het kiesstelsel nodig, dan is de kloof zo overbrugd. Op politici die onze democratie drastisch willen veranderen, zal ik niet stemmen. Ik wil dat de bestaande instituties in stand blijven om zo onze rechtstaat te behouden.

Agile is (g)een (r)evolutie

Het lijkt wel alsof alles agile is wat de klok slaat. Organisaties zijn massaal aan het overgaan van de waterval naar de kortcyclische oplevering van verscheepbare en bovenal werkbare software waarop gebruikers echt zitten te wachten. Wie nu nog denkt dat we, als straks de hype voorbij is, gewoon weer verder gaan met wat we altijd al hebben gedaan, die zit er naast. Vraag het maar aan de projectmanagers bij de ING …, de waren niet de eerste en zullen ook niet de laatste zijn die ineens geen baan meer hadden. Er is een ware revolutie gaande.

OF NIET? SPOILER ALERT – AGILE IS GEEN REVOLUTIE !!!

Ik ben al zo’twere35 jaar actief in de wereld van projecten. Er is iets wat me opgevallen is, iets dat naar mijn gevoel erg Nederlands is. Wij Nederlanders zijn erg hypegevoelig. We denken dat er een best-practice is en we rennen er achter aan. Ineens heeft iedereen het over het nieuwe werken, maar nu niet meer. Kan iemand zich nog Prezi herinneren? Het zou PowerPoint verdringen. Hahahahaha. Je hoort er niet veel meer van. Ze komen en ze gaan, allemaal start-ups van ideetjes. De consultants spreken dan over disruptie, een bejaarde politica die start-ups gaat begeleiden (apps waar je een piza kan bestellen ;-). Eerlijk gezegd een beetje triest, want het zijn uiteindelijk de geschiedschrijvers die constateren of iets echt een disruptie is geweest. Als je midden in de disruptie zit, dan heb je het naar alle waarschijnlijkheid niet eens in de gaten. De meeste hypes echter zijn revoluties die kort ontbranden en daarna als een kaars uitgaan. Agile is iets anders.

AGILE IS EVOLUTIE!

Evolutie is een aaneenschakeling van mutaties in de genen, of in ons denken. Wanneer je de geschiedenis bestudeert dan zal je opvallen dat men al decennia bezig is om producten slimmer te leveren. Wie denkt dat agile begon met het manifesto die heeft het helemaal bij het verkeerde eind. Het manifesto was een mutatie in ons denken over softwareontwikkeling, waardoor we verder zijn gaan denken. Het gaf een filosofische onderbouwing waardoor het denken evolueerde. Het is niet het begin, het is niet het eind, het was een tussentijdse mutatie in het denken. Niet meer, een toevalligheid, die we al lang achter ons hebben gelaten.

HET AGILE MANIFESTO LIGT AL WEER VER ACHTER ONS

Een tijdje geleden las ik een blog van een van de oorspronkelijke opstellers van het manifesto die zich afkeerde van hoe het zich ontwikkelde. Hij vond dat veel agilisten de oorspronkelijke bedoelingen hadden verraden. Of hij gelijk had, weet ik niet, ik was er niet bij. Maar je moet je realiseren dat ideeën hoofden zoeken waarin zij kunnen huizen en dat ideeën muteren, dat heet evolutie en het is nog maar de vraag of die vooruit gaat. Een ding is mij duidelijk het agile manifesto is sunk thought het heeft zijn nut gehad, maar we hebben een nieuwe filosofie nodig omdat we inmiddels als zo’twereruime vijftien jaar verder zijn.

EEN NIEUWE FILOSOFIE VOOR AGILE

Het manifesto is te mager om de uitdagingen waar organisaties nu voor staan te kunnen ondersteunen. Daarom is er een filosofische onderbouwing nodig die onze gedachten ordent. Dat lijkt mij een spannende exercitie en ik ga mijn blog hier voor gebruiken om mijn eigen gedachten te ordenen en misschien wel te komen tot een allesomvattende agile filosofie, niet een methode, die zijn er al genoeg, maar een filosofie die richting aan ons denken geeft.

ALTIJD AGILE

Tussen de verkiezingsblogs door ga ik je meenemen in een nieuw begrip, dat gaandeweg duidelijk wordt, de zogenaamde mindset epics, veranderingen die we aan moeten brengen in ons denken om altijd agile te zijn.

Verkiezingsblog 1 – Het karakter van de politicus

In de aanloop van de verkiezingen kruipen ze uit hun holen om ons te verleiden op hun partij te stemmen. Politici die gaan voor hun overtuiging of hun baan in het pluche. Als je zwevend ben dan ben je loslopend wild. Hoe zorg je ervoor dat je niet weerloos bent? Hoe zorg je ervoor dat je de juiste keuze maakt. Ik zal er maar eerlijk voor uitkomen, ik ben zwevend en moet mijn keuze nog maken. Ik wil dat bewust doen en maak je deelgenoot van deze zoektocht. Misschien heb je er wat aan, ik ga je geen stemdavies geven, maar wel een advieshoe je een keuze kunt maken.

De wijze waarop ik dit doe, is door criteria te stellen aan de partij en de persoon die ik uiteindelijk zal kiezen. Ik ga er dan vanuit dat mijn uiteindelijke stem zich vanzelf aandient.

Het karakter

Wat ik belangrijk vind, is de persoonlijkheid van de verschillende politici. Nog helemaal los van hun ideeën of wat ze willen bereiken. Ik vind de toon die men aanslaat belangrijk. Ik heb me in de afgelopen regeringsperiode erg gestoord over het gebrek aan fatsoen, de leugens, het zwartmaken en ga zo maar door. Ik wil leiders, en in zekere zin zijn politici dit, die een voorbeeld zijn om na te volgen. Bewust kijk ik verder dan de lijsttrekker want de sfeer in de partij is afhankelijk van alle leden en niet van de partijleider alleen.

Een aantal eigenschappen die ik wil zien:

  • Fatsoen.
  • Respectvol.
  • Aanspreekbaar.
  • Benaderbaar.
  • Luisterend.
  • Wendbaar.
  • Flexibel.
  • Inclusief.
  • Concreet.
  • Verzorgd.
  • Nederig.
  • Gezellig.

Ze staan in willekeurige volgorde en ik ben er vast een paar vergeten. Als ik ze in een woord samenvat, zou ik zeggen dat het mensen moeten zijn die ik bij mij thuis zou uitnodigen. Mijn leider moet iemand zijn waarmee ik bevriend zou willen zijn, iemand in wiens handen ik mijn lot durf te leggen.

Wat dit concreet betekent

Ik ga nu in de aanloop op de verkiezingen letten op politici en hoe deze zichzelf presenteren in de media. Ik let op de woorden die ze gebruiken, de wijze waarop ze zich kleden, hoe ze reageren op burger, collega en journalist. Ook ga ik politici volgen en kijken hoe ze zich op twitter in het publieke domein gedragen, ik hoop alleen niet dat ik op deze manier mijn timeline vervuil, maar goed ik kan ze altijd nog ontvolgen.

De eerste stap ik het bepalen van mijn keuze is een karakterstudie van degenen die mijn stem willen.